Scherven van gebrokenheid

Ik keek je geschrokken aan
Wat ik zag herkende ik
En ik deinsde even achteruit
Voor jouw doordringende blik

Toen ik jou in je ogen keek
Zag ik mijn wereld verschijnen
Scherven van gebrokenheid
Die in een bloedbad verdwijnen

Ongewild keek ik nog verder
Wat ik zag maakte mij verslagen
Terwijl in mij een stemmetje
Ondertussen zat te plagen

Ik probeerde mij los te scheuren
Uit jouw ogen vol met pijn
Maar dat leek niet zo makkelijk
Als dat het zou moeten zijn

Want jouw ogen zijn mijn ogen
En mijn spiegel liegt echt niet
Al zie ik de pijn niet letterlijk
In mij woed wel dat verdriet