Taboe

Wanneer de nachten ook de dagen
in duisternis hullen
en elke regenbui synchroon valt
met een waterval van tranen.

Wanneer alle lichten uitsterven, net als
ons laat-avondlijk gelach
en we niet meer spreken over morgen
want leven is overleven.

Wanneer eten een vijand is,
elke hap een duivel
en de strepen op het lichaam
niet langer van de kat.

Dan zijn er die mensen die
op asociale media bepleiten
dat ‘het meevalt’, dat het ‘normaal is’
en alles aan hormonen wijten.

Dan zijn er die jongeren
die menen dat het cool is
dat het dapper is, klaarblijkelijk
is aandacht een schaars goed.

Is het nodig, leven we meer
als jongere in depressies en
eetstoornissen, omdat op foto’s
die littekens best schattig zijn..
het vriendje dat het meisje troost.

Wat als het niet enkel op foto’s is?
Als elke dag getroost moet worden?
Dan is ons leven een taboe.

Stop aub met psychische ziektes te idealiseren.