je blik puzzelend

je vraagt of er nog hoop is
natuurlijk is er nog hoop
de vraag is alleen voor wie
en wie voor eeuwig-
nee, niet aan denken nu

een perfect plaatje
beheerst je

lach toch eens, Maria
je tilt me op, laat me zweven
zodat ik nooit de grond meer raak
de zwaartekracht opgeheven
mijn gedachten blijven dwarrelen
door de bries van mijn dromen gedreven

‘ergens hoop ik
dat later alles goed komt
met de tijd’
neem mijn tijd
deel mijn tijd

je denkt te veel

lach nou toch, Maria
‘sprookjes bestaan niet
hoe vaak moet ik dat nog zeggen’
je blik puzzelend
lijntje achteloos aangebracht
paarsgestifte lippen versproken

weet je nog
hoe wij samen droomden
jij van nog een bolletje ijs
en ik die de wereld eist
jouw bolletje is inmiddels gesmolten

Maria, waarom lach je niet?
want ik bleek ongelijk
en heb mijn happy end gekregen
maar als ik toch nog hopen mag
dan hoop ik dat mijn ‘en ze leefden nog
lang en gelukkig’ pas net begonnen is