gesprekken vol gaten

wij pretendeerden de kamer zo groot
dat zelfs emoties erin echoden
om langs elkaar heen te kunnen kijken

om elkaar te kunnen negeren
de strijd te negeren die wachtte
de woede die bij ons beide broeide

het was het zwijgen dat je brak
maar juist de harde uitingen
waren mij als een stomp in de maag

onze gesprekken al vol gaten
alleen het hoognodige werd gezegd
in mijn geval was dat niets

je schreef me hardnekkig toe
te voelen aan de grenzen
geloofde nooit wat ik werkelijk zei

het was een al verloren gevecht
dat door jou geleverd moest worden
ik bood mezelf geen bescherming

hoewel ik het je lastig maakte
begreep je me nooit echt
en vroeg ik me steeds weer af

waarom ik niet kan houden van
mijn woorden hen martelen
en ze doodgaan onder mijn vingertoppen

van een hand die naar verbinding zoekt
woorden die om hulp vragen
en de liefde die me steeds weer verraadt