1001 Gedichten
De Silmarillion
Uit, 'Het Epigonium'.
Uit het diepe lied klonk in de dromen
de verschenen dageraad in stralen.
Uit de hoge troon daalden de goden
naar de in daden verdwenen onschuld.
Uit de droge grond welde het water
waar vermeerderden zich de mensen.
Uit de lage landen werden zij verdreven
naar waar op rotsen de blauwe hemel drukt.
Uit de opgelegde strijd stonden zij op
en zagen hun bloed aan de verre horizon
waar het licht doofde tot in de nacht
en de ring sloot om altijd rond te zijn
Guido van Geel
Reacties op ‘De Silmarillion’
-
Herkenbare hoge kwaliteit van dichten. Dat staat buiten kijf. Groot compliment daarvoor. De enige frictie die ik tegenkom zit in de laatste regel van het eerste couplet. Ook bij het hardop lezen conflicteerd deze zin met de mond. Door bijv. eenvoudig het woord 'daden'in het enkelvoud te zetten, 'daad' dus, loopt het al veel beter in het ritme. 'Inderdaad' zou ook nog een optie kunnen zijn.
Istvan Koning - 08-05-2016 om 13:44
-
Mooie oplossing. Een schoonheid van een vers.
Istvan Koning - 11-05-2016 om 13:17
-
Nogmaals dank voor de aandacht en suggesties.
guido - 11-05-2016 om 13:42