zwijgplicht
vernieuwd waren mijn krachten
om ieders leed te verzachten
mezelf opzij zettend voor mijn medemens
overschreed ik telkens mijn grens
immers ik had de eeuwige jeugd
riep ik steeds weer verheugd
niet wetend dat nu na al die jaren
al die losse draadjes zich vormen tot garen
als verpleegkundige had ik de eed afgelegd
alles wat ik meemaakte stilzwijgend gezegd
niet wetend waar ik het neerleggen kon
zodat een dradig web zich spon
ieder draadje is uiteindelijk verbonden
mijn herinneringen heb ik gevonden
als een kluwen garen zeer verward
zit ik nu met een bloedend hart
zwijgen deed ik al veel te lang
druppels biggelen over mijn wang
loslaten die warboel
geeft een verdrietig gevoel
nu schrijf ik ieder hersenspinsel maar op
zo leeg ik langzaam mijn kop
vol met mooie en verdrietige dingen
het is me wat, die herinneringen
als ik een hoofdstuk heb beschreven
over mijn verpleegkundig leven
voel ik me even weer herboren
tot het volgende spinsel me komt storen
nu schrijf ik al een hele tijd
weet ik ook, ik heb geen spijt
deze periode van 44 jaren
die ik in mijn dagboek zal bewaren
eens komt het einde in zicht
dan heb ik mijn hart verlicht
me gehouden aan mijn zwijgplicht
dat is waar ik me nu op richt
21-10-2015
Marill.

Ingezonden door
Geplaatst op
21-10-2015
Over dit gedicht
eeuwig trouw beloofd om te zwijgen, leg ik nu alles vast in mijn geheim boekje, misschien vindt iemand het ooit.....
Geef uw waardering
Op basis van 11 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eeuwig Herinneringen Jeugd ZwijgenReacties op ‘zwijgplicht’
-
Heel mooi geschreven. die 44 jaren waren mooi en zalig om mee te maken. Dat kan ik voelen in je gedicht.
Gedichtenlady - 22-10-2015 om 11:12