Beminde stilte

Mijn liefste stilte is te horen
Daar aan de rand van het geluid
Tijdens de vroegste ochtendkoren

Ze is het beste te ervaren
In het ruisen van de wind
Dat door het fluisteren van de bladeren
Diep in de ziel doordringt

Ze is me nabij, in de eenzaamheid van het verdriet
In het plengen van de tranen, die alleen zij ziet

Ze is constant op de vlucht
Voor lawaai en ledigheid
Maar ik weet
Als ik neem de tijd
Om haar te zoeken op de grens
Zal ik haar vinden
Mijn diepste stille wens