Mijn Persoonlijkheid
Verdriet, het stapelt zich op als boeken.
Grote boeken, kleine boeken.
Er komt dan een moment dat de stapel te groot wordt.
Hij wankelt, en BOEM.
De stapel valt om, al het opgekropte verdriet komt eruit.
En dan kan ze weer verder.
Haar lach, dat is haar muur.
De muur die ze gebruikt om alles weg te stoppen.
Ze toont het niet graag.
Ze wil niet zwak lijken, ook al weet ze zelf dat dit niets met zwakheid te maken heeft.
Ze houdt zichzelf sterk.
Ze wil gezien worden als dat lachende meisje.
Verdriet verschuilt ze achter haar muur.
Vrienden, alleen echte vrienden laat ze in haar hart kijken.
Alleen echte vrienden weten precies hoe het zit met haar.
Zij weten wanneer ze echt lacht, en wanneer ze haar muur gebruikt.
Wenen, het lieft alleen.
Niemand moet dit zien.
Soms bij vrienden, maar dat steekt ze zo snel mogelijk weg door te lachen.
Haar muur.
Gelukkig zijn, wat is gelukkig zijn?
Een onbeantwoorde vraag voor haar.
Want de ene keer denkt ze ik ben gelukkig, maar dan komt er een dag dat het haar allemaal niet meer kan schelen.
Haar wens.
Geld doet er niet toe.
Haar dromen doen er ook niet toe.
Ook al lopen haar toekomstplannen niet zoals ze gedacht had.
Ze wil gewoon gelukkig zijn.
Haar wens.
Reacties op ‘Mijn Persoonlijkheid’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!