mijn schaduw achtervolgt me.

ik zat achter dit raam.
keek hoe iedereen
hun leven leefden.
een mengelmoes van kleuren
schilderde de lucht
terwijl de zon onderging,

maar ik voelde me leeg.
mijn schaduw achtervolgt me
en slaat toe wanneer ik het niet verwacht.
altijd die intense leegte.
een melodie veranderde
in sombere klanken.

de mensen achter mijn raam
schreeuwden,
wilde handgebaren.
te snel stond ik op,
iets trok me terug en
ik lag languit.

langzaam verdronk ik
in het tapijt in mijn kamer.
snel verdronk ik
in het gevoel alleen te zijn.
ik zou al de mensen die
mij zo snel vergaten,

die mij beloofde dat ik meer was
en vervolgens wegliepen,
ik zou al de mensen die ik nooit
zal vergeten,
om me heen willen hebben.
om me vast te houden,

zodat ik niet uit elkaar val.
ik wilde rennen,
kwam mijn kamer niet uit.
alles buiten deze vier muren
zou dodelijk kunnen zijn.
hier is het veilig.

mijn schaduw achtervolgt me
bij iedere stap
die ik vooruit zet.
mijn schaduw achtervolgt me
bij iedere twee stappen
die ik achteruit zet.