Verloren rivieren

Ze was op het toppunt
te barsten in tranen
die ze al veel te lang
binnenhield.
Die ze verzamelde
bij elk kwetsbaar woord,
bij elk stikmoment
en op een dag wist ze
dat ze al die tranen die ze
met de verloren tijd verzamelde
dat ze hen ging laten stromen
zoals rivieren die hun weg
niet kennen in de kalme natuur.
Ze had een stevig schouderklopje nodig,
een zachte kus van de juiste persoon,
een warme knuffel die al haar
gebroken stukjes samenbrengt.
Maar niemand zag haar
ze ontving niets en
ze liep door de kalme natuur
en ze stroomde haar verzamelde
tranen uit in de verloren rivieren.