niemand ziet

niemand die ziet...
niemand begrijpt..
niemand die weet,
wat er leeft in mij....


17 jaar, zou volwassen moeten zijn
maar ben speels dus dat is lastig voor mij..
misschien is dit een teken, het leven is blind
huisje boompje beestje met het hele gezin.
gezegend met een kind, het leven wat me bind
het is tijd om op te groeien, het leven begint.
als je wist wat ik voelde dan begreep je mij..
me hart is net een boek die ongelezen blijft
dus vergeef je mij, en geef me tijd
want zonder jou in me leven krijg ik zeker spijt.
en spijt is een gevoel wat ik liever niet ken
een vrouw met spijt is wat ik liever niet ben
dus ben liever gewend te zijn hoe niemand me kent
een grote meid dus niemand ziet hoe verdrietig ik ben.
ook al gaat me leven goed ik hou dezelfde pijn,
ik heb me leven op de rails, maar gooi mezelf voor de trein
tenminste die gedachtes , die had ik wel eens vaker..
veel mensen gekwetst, maar vaak was het me vader
me vader zei vaak dat hij vaak door me heen kijkt
nou waarom ziet hij niet dat de pijn door me heen snijd.
waar ik ook heen kijk, ik doe mezelf pijn..
wie me nog kan helpen?? dat zal ik zelf zijn.