Het potlood

De scherpe punt sneed diep in mijn huid, ik was een kind van een jaar of tien
Ook pennen, paperclips, stukjes steen, ik wilde mijn eigen bloed zien
Blauwe plekken, kneuzingen, door het bonken of slaan
Het vieze, verrotte gevoel, ging op die manier bij mij vandaan
Even alles vergeten, wat mensen net bij mij hebben gedaan
Mezelf ‘sterk’ maken, zodat zij straks hun gang kunnen gaan
Ik moest overleven, ik heb mezelf iets aangeleerd
Als kind had ik het nodig, maar dat is nu verkeerd
Ik moet normaal doen, eten, slapen, niet meer kerven
“Leef, dans, geniet!”, en niet mijn eigen leven bederven
Ik wil op deze manier niet leven, mijn hoofd zit gevuld met negatief zelfverwijt
Nul komma nul zelfrespect, ik ben mezelf kwijt
Positief over mezelf denken kan ik niet… ik heb net weer voor de spiegel gestaan
Eerst zachtjes, later schreeuwend; “Ik hou van jou!”. “Trut”, dacht ik er gelijk achteraan
Kwaad heb ik de spiegel verlaten
Door mezelf daarna flink pijn te doen, kon ik ‘trots’ de tranen weglaten
Toch zit er diep van binnen, ergens ver weggestopt
Een klein stukje zelfrespect, want ik wil dat het stopt
Ik wil er vanaf, mezelf vrij voelen, ik heb nu gerichte hulp gezocht
En hoop dat ik mezelf kan bevrijden, ondanks dat het van mezelf niet mocht…
Ik zit gevangen in een cirkel, schaam me voor mijn gedrag
Wordt daardoor weer kwaad op mezelf, gevangen in mijn gestoorde gedrag
Want ik vind het natuurlijk zwak, laf en stom, dat ik het zelf niet kan verslaan
Ik doe mijn best om anders te denken, mijn wil is er, die gaat er 100% tegenaan