Gevangen in een web

Gevangen in mezelf,
Ik wil er echt wel uit, maar ik weet echt niet meer hoe.
Ik heb zoveel geprobeerd, maar van dit vechten ben ik al zo moe.
Niet dat ik ’t daarom omgeef, ik zal vechten tot aan mijn dood, altijd alleen blijven vechten.
Ik zit gevangen, in deze stilte.
Ik vraag me af, waarom?
Want ik wil hier weg, ik wil eruit.
Het alsof ik in een ruimte zit, ik eindelijk de kracht heb gehad, de sleutel op te rapen, maar nu blijkt dat ik de verkeerde sleutel heb.
Ik dacht dat ik de kracht had, ik dacht nu kan ik ’t aan.
Maar ’t is niet zo, maar ik zal vechten, vechten voor mijn bestaan.
Gevangen in mijzelf, gevangen in mijn lichaam.
Ik kan er niks aan doen, ooit was ik vrolijk, ooit was ik anders, had ik alles, maar dat was toen.
Die tijd komt niet meer terug, ik mag er niet meer naar verlangen.
Ik wil terug dat vrolijke meisje zijn, met die lach op haar gezicht, met die vrolijke ogen.
Nu vraag ik me af, hoe zij dat altijd voor elkaar kreeg, ik weet ’t niet.
Ik wil dat zijn, ’t moet toch kunnen, want ik was ooit dat meisje, dat meisje waar ik ’t over had, bijna zou ik ’t vergeten, omdat ’t al zo lang geleden is, maar iedere dag een groter gemis.
Ik zit gevangen in een leegte, sta op een kruispunt, vier keuzes, waar moet ik heen?
Ik kan terug, terug naar de weg van toen, die ik dacht afgesloten te hebben, dus daar ga ik niet meer heen, dat kan ik echt niet doen.
Ik wou weer naar die vrolijke wereld gaan, die weg wou ik nemen, ja dat was mijn besluit, maar ik kan ’t niet, ik kan hier niet uit.
Ik wil erheen, maar ’t valt me zwaar, waarom?
Ik dacht dat ik die andere weg afgesloten had, ik dacht echt dat is nu klaar.
Maar 't blijkt wel, 't is niet klaar, nee 't is pas het begin, ik moet vechten, ik moet dwars tegen mijn gevoelens in.
Ik zit gevangen, als een vlieg in een web, die er nooit meer uit kan, klaar om op gegeten te worden.
Ik zit vast, ik kan niet weg, ik kan niks doen, al zegt iedereen van alles, het heeft geen nut meer, niet meer zo als toen.
Ik zit gevangen in mijn eigen gedachten, gevangen in mijzelf, in mijn denken, door dat stemmetje, hoe kom ik hier ooit uit?
Ik wil vechten, ik wil leven, maar 't kan niet, ik zit vast, vastgebonden, in mijn eigen verdriet.
Ik zit gevangen, nog net mijn hoofd boven water, bijna verzopen, in mijn eigen tranen, mijn eigen bloed, bijna verzopen, je hoeft me niet te vertellen, dat is niet goed.
Ik wil het ook wel anders, maar ik weet niet meer hoe, ik weet niet meer hoe ik hieruit kom, 't lijkt alsof er maar één weg is, juist die weg, die ik mezelf me beloofd had,nooit meer te begaan.
Juist die weg, die weg is zo verleidelijk, maar ik zal hem niet gaan.
Ik zal kiezen voor het beste, ik zal vechten om te leven, maar ik zit vast, gevangen in mijn eigen zooi, gevangen, en o zo'n makkelijke prooi.
Ik zit gevangen, ik zit vast, praten kan je los maken, praten kan mijn gedachten verhelderen, maar 't kan niet, want ik zit vast, vast in mijn gevoelens, vast in mijn gedachten, vast in mijn huis.
Ik zit vast, ik weet dat ik hulp nodig heb, ik weet dat ik dat ook krijgen kan, maar nee niet weer.
Nooit helemaal meegerekend worden, niet voor 100% aangezien, maar half naar me geluisterd worden, nee dan maar niet, dat maakt een grotere puinhoop, ik zit gevangen, gevangen in mijn eigen verdriet.
Niemand kan me nu helpen, alleen die ene weg, maar die weg mag ik nooit meer gaan, hoe 't ook is, hoe 't ook gaat, 't mag niet, ik zal vechten voor mijn bestaan.
Ik zit gevangen, Kom ik hier ooit nog uit?