Hart

Mijn hart doet nooit wat mijn verstand me zegt.
Mijn verstand zegt: praat over wat je bezighoudt,
mijn hart zegt: laat alles nu maar rusten.
Terwijl mijn verstand me zegt: vecht!,
vraagt mijn hart zich af hoe? waarom? waartegen?
De gedachten in mijn hoofd zijn helder en duidelijk,
de gevoelens in mijn hart toch zo wazig,
onherkenbaar gemaakt door een dikke mist eromheen.
Mijn verstand heeft zijn vrijheid al gekregen,
maar mijn hart zit nog steeds gevangen achter een muur.
Maar die dikke stenen muur van vroeger,
is langzaam verandert in een kaartenhuisje,
een kaartenhuisje dat bij elk duwtje
een beetje wankelder wordt,
tot het op een gegeven moment zal instorten
en ik ook de diepe gevoelens uit mijn hart 
hun vrijheid zal kunnen geven.
Op die dag zal mijn hart mijn verstand kunnen volgen,
zal ik misschien opnieuw mijn evenwicht vinden.
Blij, om dat moment in het vooruitzicht te hebben,
maar tegelijkertijd ook bang,
bang, omdat ik niet weet wat ik moet doen
met die gevoelens,
bang, omdat ik niet weet,
hoe ik zal reageren
als al die gevoelens zullen naar boven komen.
Bang dat zonder die muur
iedereen de littekens op mijn hart zal kunnen zien.
Bang, om opnieuw kwetsbaar en bereikbaar te zijn.
Zal mijn gekwetste hart
ooit een "verstandig hart" kunnen worden?...