Kronkels

Nietszeggend schrijven, de letters geland
Een brein vol woorden, vloeiend uit de hand
Geen mens weet waar ze ontspringen
Ergens diep van binnen, naar buiten swingen
Naakt en zorgeloos vrijgegeven uit de geest
Een tiental keer gezuiverd, en toch nog wat bedeesd
Niets is mooier dan je eigen mening formuleren, uiten
Trots gevoelens vertellen, wegwijzen naar buiten
Waarom tongdraaien met heerlijke verhalen
In ons spraakwater zitten teveel filters, teveel kanalen
Nochtans brengt elke bron het helder water aan
T bruist er van leven, lieve letters mogen gaan
In kronkelende rivieren, met de stroming mee
Golvend verder, uitmonden in de open zee
Eens gearriveerd, breed wereldlijke stromen
Even voelen, ander water en verder dromen
Nu en dan wat zinkende letters, samen doorkomen