Eeuwige straf
Heel even was ik niet waakzaam.
Heel even lette ik niet op.
Je won heel even mijn vertrouwen bedachtzaam.
En dat.. Dat was mijn strop..
Ik wou op de bank blijven liggen.
Maar je ging maar door dat in bed wel lekkerde sliep.
Had ik maar geweten van je vele gezichten.
Dan had ik nu geen verdriet..
Uit eindelijk liet ik me overhalen maar wat ik toen nog niet wist, ik zou er voor eeuwig voor moeten betalen..
Ik lag en je raakte me aan.
Ik zei duidelijk NEE maar niemand bleek mij te verstaan..
Ik keek je boos aan en zei nogmaals dat ik dat niet wou,
alleen die blik van jou, een en al kou..
Tuurlijk gaf ik me niet zomaar over, ik schreeuwde STOP maar met een minuut leek je wel dover.
God bleek mijlen ver tezijn en jij ging maar door..en door...
Ik schreeuwde ik duwde ik huilde en zelfs ik gilde maar jij was diegene die me smoor..
Je trok nergens wat van aan,
Jou hand op me keel en maar door gaan.
Ik bleef huilen ik snapte niet waar ik dit aan had verdient, je was tenslot me zus ze vriend..
Je deed me weer pijn en ik gilde weer,
Toen werd je agressiever toen kwam jou grote hand paar keer op me neer.
Je hebt me lichamelijk en geestelijk pijn gedaan, hoe blijf ik nu nog recht op staan..
Eindelijk ging jou gewicht van me af.
Maar dit blijf mijn eeuwig straf..
Ingezonden door
Geplaatst op
20-05-2015
Over dit gedicht
Je bent niet alleen
Geef uw waardering
Op basis van 9 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Angst Pijn Verdriet VerkrachtingReacties op ‘Eeuwige straf’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!