Nacht

Het is nacht,
nu.
Eindelijk kan ik mijn ogen losrukken van het boek,
dat ook mijn gedachten vasthield.
Ik leg het boek weg en
ik draai me om en
ik denk aan jou.
Ik ben verslaafd aan jou,
en aan het verdriet dat je oproept,
misschien.

Ik denk aan jou,
aan je lach.
Maar zoals vaak,
laat mijn geheugen me in de steek.
Aan normale dingen denken gaat nog wel,
aan normale mensen,
aan normale plaatsen.
Maar hoe jij lacht is zo moeilijk te beschrijven.
Zo moeilijk te vangen in woorden.
En daarom ook in gedachten.

Mijn gedachten.