ambrosia

ik zie ze nog binnen komen
bescheiden en onopgemerkt
toch straalde ze onderhuids
zoals de spieren trillen
van een paard wachtend op het startsein

ik zie ze nog zitten
aan de overkant van de tafel
herinner me haar chemisier
met witte en blauwe biesjes
welsprekend
sober en elegant

ik zag haar lieve sprankelende glimlach
ik hoorde ze praten
de klankkleur van haar stem
beroerde de gevoelige snaar
diep in mij
even kruisten onze blikken

het is misschien ridicuul
maar dat was genoeg
ik wist onmiddellijk
dat we voor elkaar gemaakt waren

we werden geliefden
verstrengeld in samenklank
van tedere innigheid

de eeuwige liefde
was bij haar kortstondig
ze wilde haar leven leiden
zonder liefde als ballast
tabula rasa was haar obsessie
zonder aarzeling
gooide ze het kind overboord
met het badwater
liet me achter op een puinhoop
van gevoelens
verweesd en verward