DE GESLOTEN DOOS VAN VERDRIET

Waarom voel ik zo’n verdriet,
Zelfs mijn tranen gunnen het mij niet,
Alsof ze blokkeren onder een zwaar krediet,
En moeilijk ontsnappen uit hun oogvergiet,
Vereeuwigd zijn tot stalactiet,
Graag zou ik hen willen voelen , zelfs blijken ze van bakeliet.

Waarom ben ik zo droef,
Mijn gezicht omarmd die diepe groef,
Door emoties bonkt het hart louter stroef,
In elke vezel van mijn lijf maakt tristesse zich troef,
Misère steekt af gelijk een storm aan de loef,
Lijk een zielepoot in de kroeg, vindt ook de droefheid er vertoef.

Waarom verkeer ik in zulke melancholie,
Het dreigt zelfs tot een echte fobie,
Bemerk ik treurnis tot onder mijn knie,
Zo kwellend alsof ik een afschuwelijk fantoom zie,
Misschien word ik nu wel “gekkie”, dit woord met dank aan Melanie,
En eindig levenloos als een troosteloze zombie.


Waarom toch zulk een chagrijn,
Die me enkel vervult met smart en pijn,
Liefste open toch die doos van weemoed en venijn,
Laat me vluchten uit die droefenis, me zelve zijn,
En van je genieten als een waar festijn,
Zelfs indien leed en verdriet wordt mijn en dijn.

Ervin Linhart