Gouden Ogen
Het goud in haar ogen is meer waard
dan de trouwring in mijn hand, ik zweet,
weet nooit wat te zeggen, mijn mond
vol tanden is niets in vergelijking met
haar stralende glimlach.
Alsof mijn lippen niet gewoon zijn te
krullen rond de klanken van mijn
gestotter, en of het pijn deed
toen ze uit de hemel viel,
als d’engel die ze was.
Ze laat mij zweven om mij vervolgens
met beide voeten neer te kwakken,
ze laat mij lachen met volle uren
huilen tot gevolg, als onweer dat ze
ontketent diep in mij.
De wolken worden verdreven met
een vingerknip, gehoorzamen haar.
Ik ben de speelbal op haar woeste,
maar altijd lieve golven.
Ze is mijn perfecte tegenstelling,
haar inwendige paradox als
zwarte sneeuw versmolten met
mijn eeuwig angst.
Het goud in haar ogen verzilvert
het mijne, maakt het dag in mijn
eeuwige nacht, verdrinkt alle
monsters in een zee van hoop.
Reacties op ‘Gouden Ogen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!