Van de kip, het ei en de haan

Tussen de warme weefsels van de wording
glijdt het ei naar het naderend moment
dat het in de dageraad het licht bekent.
Door de peristaltische verdrijving

omrandt dun het opgerekte vlees
het ei dat als een blind oog huilt
en door moedermacht naar buiten puilt.
Eens gelegd ligt het stil in vrees

voor dat licht van de eerste dag.
Een planeet in een glazige kosmos
waarop de evolutie zich herhaalt
en ook angst weer wordt vertaald
in een op gekraai gegronde mythos
in geloof en ongedacht gedrag.

Guido van Geel