vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
De wind en jij
De wind blaast niet meer door mijn haren,
Hij verliest zijn kracht, na al die jaren.
Na het jaar van mijn vader zijn overlijden,
Wil de wind zijn mond niet meer spreiden.
Om ons de wind te geven,
Waarvan wij moeten leven.
Papa, je mocht niet de dood in gaan,
Je had naast mij moeten staan.
Toen ik afzwom en naar de brugklas ging,
Was jij er niet die me opving.
Moet ik al die jaren alleen zijn,
Zonder aan jou te denken, zonder pijn.
Alsjeblieft papa, laat de wind weer komen,
Dan kan ik weer over jou dromen.
Zonder wind, heb ik geen leven,
Want de wind, wil mij alle liefde geven.
Reacties op ‘De wind en jij’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!