Onmogelijke liefde (2)

Ik ben nog nooit zo verliefd geweest.
Maar ik heb nu al liefdesverdriet.
Omdat ik weet dat het zo onmogelijk is.
Zo god gruwelijk onmogelijk.
Je hebt al een ander.
Je weet niet hoe ik ben.
Dat ik op je val.
Dat ik een mogelijkheid voor je bent.
Je weet niks.
Maar je bent alles.
Ik weet alles.
Maar heb niks.
Kut leven.
Kut gevoelens.
Kut liefde.
Grafzooi.
Het maakt me gewoon zo kwaad.
In de 18 jaar van mijn leven heb ik nooit gevoeld wat ik nu voel.
Ik ben nog nooit zo zeker ergens van geweest.
En toch.
Toch heb ik er niks aan.
Ik kan er niks mee.
Hoe kan het dat het andere wel lukt?
Waarom als zij deze gevoelens hebben komt alles goed.
Waarom hebben hun een happy ending, en heb ik nog geen eens een begin.
Of is dit mijn begin.
Mijn dramatische hopeloze begin.
Ik haat het.
Ik voel zoveel liefde en toch ben ik zo kwaad. I
k wil dat het goed komt, maar hoe.
Ik huil.
Ik weet het het niet.
Ik snap het niet.
Ik kan het niet.