Valentijn

Valentijn.

Ik zie haar handen gevouwen in haar schoot.
Haar hoofd richt zich langzaam op.
De lepel ligt nog naast het bord,
met een vage afdruk van haar lippen.

Ze ademt zwaar en haar blik is nietszeggend en uitdrukkingsloos,
alsof niets haar bereikt.
Het geluid van de anderen lijkt ver weg.
Buiten bedekt een flauwe sneeuwlaag het parkeerterrein.

Ze lijkt op niets te wachten en staart naar haar handen.
Haar ring zat opgesloten tussen de aderen,
misschien herinnert ze zich nog vaag aan iemand.
Het is allemaal zo ver weg.

Langzaam verdwijnen ook de anderen
en vult de kamer zich weer met leegte.

Voor ons geen Valentijn,
met kaarten van harten.
Enkel herinneringen, zo dierbaar en fijn,
waar we beiden naar smarten.
Kon ik nog maar even,terug in haar gedachten zijn.


J.van Gerwen