vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Witte Stilte
Dikbuikige wolken,
al dagen uitgerekend
van talloze vruchten.
Hoogzwangere luchten,
niet meer bij machte
de last te dragen.
Bij vlagen
waaien hun pasgeborenen
dwarrelend naar benee.
Een witte mêlee
ontgroent het landschap
tot een besmettelijke pers,
muilkorft ieder vers.
Reacties op ‘Witte Stilte’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!