Grond

(Uit: Het absurdistisch universum)

Wit zonder licht als de zwarte
nacht kruipt onderhuids
drie en half miljard jaar doorgegeven
leven richt zich in de aarde,
zoekt en baant, schuift
tussen puin, geluidloos
vindt en verteert
de laatste herinnering aan de zon.

Wit zonder zicht als bloed
doorlopen massa onderhuids
in miljarden verschakelde ideeën
en beelden verdronken,
wroet en waant, behuilt,
in de tuin en het geluid,
dat het kind eens omspoelde,
de laatste gevoelde warmte van de zon

Wit onder gericht, zwart als
Geronnen bloed zonder huid
Gevallen, wacht op de macht
Die hoedt en haalt, kruipt
Tussen puin, geluidloos
Tot de kring zich sluit

Wentelt de weemoed verder om de zon.

Guido van Geel