Oradour-sur-glane

negentienvijfenveertig 642 moorden
zo weinig mensen die dit hoorden

woeste woede, oorlogsgeweld
ook heden ten dage
soms alleen in kleine letters vermeld
nu helemaal in het verzwijgende vage

roestende resten van auto’s
langzaam neemt de natuur terug
stilte na de sadistische salvo’s
donkere wolken boven de heuvelrug

ruïne van wat ooit een thuis was
stuitende stille herinnering
pijnlijk cynisme een grimas
ik voel een hevige huivering

tranen om hen die verdwenen
ik zag vandaag papavers bloeien
begin november en grafstenen
levens die langzaam wegvloeien

de bloemen hebben hen niet vergeten