Graniet(1)
Uit: ‘De verdeling van de Wereld’ Sofias Reiszenbach
De medusa tentakelt eeuwig ziek
aan haar droog en wreed gezwel,
de perisfeer die niet gesloten is.
De zee tegen op haar stenen kwel
brult en tast onder wier, schier zwarte holten,
aan en neemt er voortdurend wat van mee.
Stormen en grijze wolken als gameten
drijven uit naar de harde penetrant,
dringen en wringen zich in alles
door diep achter in het belaagde land.
In stortende en kronkelende stromen
neemt haar volharden de gesteenten mee.
Na millennia van aantastend bewegen,
overwint de zachte waterkracht
de bedropen zweer van de oceaan,
ijdelheid eindelijk is het volbracht.
Het water, de gesloten eindeloze laag
lost alles wat ooit leefde op tot zee
(vertaling, Guido van Geel)
Ingezonden door
Geplaatst op
08-12-2014
Over dit gedicht
'Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen', zei de kameel en liep weer op een zandbank.
Geef uw waardering
Op basis van 7 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eindstrijd Essay GuidovangeelReacties op ‘Graniet(1)’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!