Verbrande vleugels
Een nachtvlinder die ook dichter was
had op zijn kandelaar een kaars ontstoken
hij zat er bij te peinzen er bij te roken
de fles nog vol en leeg papier en glas
later met peuken en de fles met de ziel
boven begon de pathos goed uit te stromen
draaiden rond de vlam zijn lyrische fantomen
als een bontgekleurde kermiscarrousel
de wartaal vloog uit zijn beschonken staat
over het gretig zuigend maagdelijke vel
met zijn ten diepste opgeroerde dichterskwel
vormend een tot brij verloren dronken draad
’s morgens ligt de dichter op een mond vol gort
te smakken en in zijn kop is de muze aan 't bonken
met het woordgedrocht dat al was verdronken
in de drank en de peuken vóór de vleugelloze mot
Guido van Geel

Ingezonden door
Geplaatst op
02-12-2014
Over dit gedicht
'Ik rook niet, drink zeer matig en ga op tijd naar bed', zei de dichter en keek maar niet in de spiegel..
Geef uw waardering
Op basis van 17 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Drank Guidovangeel Nachtbraken RokenReacties op ‘Verbrande vleugels’
-
Heel apart ! Mijn sterren.
HenkPost - 03-12-2014 om 11:48