Lieflijk draagt de mummie

Lieflijk draagt de mummie haar gestorven lot.
Over de Nijl de avonden in weemoed eeuwenlang genoten,
gaat de Zon om haar heen in duister en licht vergoten,
juicht haar man zijn zand uit het verwoeste stenen bot
los, in zorgeloos liefdesspel voelt zij het nader komen.

Op de oever verkracht zijn zaad hun oneindigheid tot ijdele leugen.
De angst te verwaaien, nee nooit stof te dienen, barst open
haar huid, heel desolaat tocht haar schedel leeg.
Er wortelt een wezen bij de rivier om hen te geheugen
tot onsterfelijkheid rond te gaan, opgaan in het leven.

Guido van Geel