Het koelen en het blazen

Toen het woord was gevallen
de stilte daarop vastheid kreeg
net als de blik die het vuur versteend
de vermoedens al lang voorbij

en als het niet weent, als het niet lijdt
de verwachting niet voldoet
het smeken tussen lippen smoord
de valsheid op de tronies blijkt

het zijn de kinderen van dwazen
het zijn de laatste die echt lachen
het is het koelen en het blazen
het is het kunnen wachten
tot het eind.

© Rudi J.P. Lejaeghere