Eens...

Eens...

(11/12/2000)

eens was je de inspiratie
die witte wolken schreef
op mijn Nacht

nu bleef je de herinnering :
een die duisternis bracht
kilte in nevelen gekleed

de omtrekken van je gezicht
werden vager en vager
de emotie niet
want naast wanhoop
bleef ze en sliep

het werd een stadslegende
wel van een happy end afgewend
in een Gladiator verhaal
verloren was de jeugd
versleten op een boekeneiland

eens was je de inspiratie
die wolken schreef
op mijn Nacht

en ik dacht
dat de pijn minder zou zijn
met nabij jou te zijn
dan de betovering te moeten verbreken
later

toen het de enige manier werd
om mijn vrijheid te herkrijgen
het werd een weg : het leidt
naar een oorspronkelijke bron
van klassiek verdriet,daarom

zocht ik verder naar de zee
waar mijn verlangen kon uitmonden
in een fantasie van onvoorspelbare golven
meebewegend met de fluisterende wind
en de oogst geuren terugvond
van het vasteland

het kind daar haar hand vasthield
bemint wat hem niet losliet