regendruppel

ik verbaas me altijd over regendruppels.
ik verbaas me er over dat ze altijd omlaag storten,
over hun eigen voeten struikelen, hun benen breken
en hun parachute vergeten, dat ze zomaar uit de lucht vallen,
een onzer einde tegemoet.
het is alsof iemand zijn zakken leegt boven de grond
en er niks om lijkt te geven waar de inhoud terecht komt,
er niets om lijkt te geven dat de regendruppels uit elkaar spatten
als ze de bodem raken,
dat ze aan scherven vallen zodra ze de grond raken,
dat de mensen de dagen vervloeken waarop regendruppels
hen durft op de schouders te tikken.
ik ben een regendruppel