bomenrij
vervormde achtkanten strak op een rij
blauwgrijze bewolking zakt in zonnerood
nevel bedekt een inslapend landschap
straks is de eerste lentedag dood
melancholiek panorama doet mijmeren
herkent de tijd van mijn jeugd
ik probeer herinneringen te weigeren
ik ben niet echt verheugd
ik loop tussen bomen en wolken
geniet van mijn ondergaande zon
ik had je zo graag verder geholpen
helaas was ik er niet toen het nog kon
het leven maakt rare kronkels
verandert constant zoals de natuur
is kort als dat van een ranonkel
er blijft alleen een signatuur
mijn kleinkind is mijn toekomst
haar lach maakt alles goed
samen wandelen bij zonsopkomst
aan al het onbekende: gegroet
Reacties op ‘bomenrij’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!