Lieve Rozemarijn

Verlangend naar jou zat ik op het station; klaar om te vertrekken.

Zoveel verdriet moeilijk te verdragen.

Duizend keer, mijn hart gebroken, probeer jou te overtuigen hoeveel ik van je hou!

Toen ik thuis kwam na een weekend met jou als zus van een goede vriend verlangde ik naar jou…!

Eenzame, lange en rusteloze nachten zonder jou; omdat ik je mis en dat niet kan.
Je van me af zetten, je loslaten zoals men me adviseerde is voor mij geen optie – daar ben je mij al te speciaal voor geworden.

Al mijn gevoelens, gedachten en verlangens gaan uit naar jou, naar iemand die ik kan vertrouwen naar iemand zoals jij; Roos.

Mijn leven is een puinhoop op dit moment, lichtpuntjes in mijn leven houden mij scherp en het mooiste, helderste lichtpuntje dat ben jij.

Soms voelt alles zo onbegrepen, zo eindeloos lang; alsof ik alleen op de wereld ben.

Niets maakt me uit, niets doet me ergens anders naar verlangen, niets doet me zeer zolang jij maar in mijn buurt bent, zolang ‘jij’ en ‘ik’ geen wij worden blijf ik streven naar iemand zoals jij.

Staren naar een foto van jou is het enige wat mij op dit moment rest, soms rollen mijn tranen over je foto en toch blijf je lachen, je maakt me verlangend en je maakt me weer een kind.

Een laatst persoonlijk woord wat alleen jij begrijpt – tranen heb ik niet genoeg om te vertellen hoeveel ik van je hou; ik weet het nu zeker jij bent degene van wie ik het meeste hou <3

“ Ik hou van jou – Roos “

Soms lijk ik op een clown. Die lacht om zijn verdriet.
Die zachtjes leid van binnen, maar niemand die het ziet.
Beschilderd met wat kleuren. Hier wat rood en daar wat geel.
Van buiten lijkt het vrolijk maar van binnen is het kil.

Mensen om me heen, maar in mijn eigen hart blijf ik alleen.
Totdat jij mij bevrijdt, van mijn eenzaamheid.
Jij kent mijn stille strijd.

Ik ben verwonderd, dankbaar om jou.
Een diepe vriendschap, teder en trouw.
Oh soms zit ik op een eiland in een zee van eenzaamheid.
Maar jij slaat een brug en haalt mij terug,
Naar de werkelijkheid.