1001 Gedichten
Huiskamer: gezeik voor 't slapen gaan
 18-04-15 22:50startpost
|
|
|---|---|
|
Verwijderde gebruiker Berichten: 42 |
Mag je je opgelucht voelen als iemand die zo heeft geleden dat hij de laatste 2 weken amper op zijn benen kon staan dood is? Verteerd door een slopende vorm van kleincellige, snelgroeiende kanker op meerdere plekken in zijn lichaam, chemo, bestraling, operaties en de zwaarst mogelijke dosis morfine. Zijn keel van binnenuit verbrand en zo alleen vloeibaar kunnen eten. Dat ze hem met kussens onder zijn kleding in de kist hebben gelegd om maar te verbergen dat zijn ribben 10 cm uitstaken? Heb je dat recht als iemand zo lang voor zijn familie dus ook voor mij heeft willen leven? Omdat hij ons niet met verdriet achter heeft willen laten terwijl egoïstische ik, liever had gehad dat hij eerder was gegaan omdat ik moeite had het aan te zien? Mag ik inwendig koken van woede omdat hij nadat hij de eerste keer dat hij ziek is geweest waardoor hij zijn stem heeft moeten opgeven en bestraald is geweest toch een tweede keer ziek is geworden en zo heeft geleden om uiteindelijk te overlijden? Mag ik daar 2,5 jaar later nog verdriet om hebben? Nee zulke dingen komen nooit meer goed, niet als je zoveel om een mens hebt gegeven, het slijt wel maar de pijn draag je een leven lang met je mee, het moment dat zo iemand dood gaat sterft er ook een stukje in jezelf ook al leeft de herinnering voort, verzwaart het hart. Blijvend verdriet en dat snappen sommige mensen niet daarom mag je er ook niet over praten want het leven moet altijd maar doorgaan en het verleden moet je laten rusten, bullshit want het verleden maakt wie je bent en tekent je en juist daarom is het goed om je juist daarover te uiten denk ik. Die man heeft levens veranderd door er altijd te zijn voor iedereen die hem nodig was zelfs tot op de laatste dag. Wou alles wel voor iedereen doen en soms deed hij meer dan hij zelf door had. Een man om mee te huilen, te lachen en die precies wist wat hij moest zeggen en toch een persoon van weinig woorden maar altijd woorden die er toe deden, waar je je ook in volledige stilte bij op je gemak voelde, gewoon omdat je wist dat het goed was. Een eerder zo sterke man, iemand die in mijn ogen de wereld op zijn schouders kon dragen, een echte superheld. De dag dat iedereen afscheid van hem kwam nemen en hij van ons heeft hij ons bedankt een rol in zijn leven te spelen terwijl hij ons zo veel meer gegeven heeft als wij hem. Mijn opa stond voor onvoorwaardelijke liefde, eerlijkheid en trouw. Een prachtmens in al zijn eenvoud. Op zijn sterfbed was zelfs zijn nuchterheid nog te zien, veel mensen zeggen het licht te zien maar hij niet, hij veerde omhoog en zag de zon toen hij de eerste euthanasie cassette kreeg. Egoïstische Ik |
| Naar boven | |
Berichten: 42