1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Korte verhalen check: ~Titelloos~ [verhaal]

1
datum 16-04-14 20:52
startpost
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4.562 		Ben na lange tijd nog maar eens aan een verhaal begonnen, het is misschien een 'groot' deel ineens, maar het moest gewoon tot en met die laatste zin :3 Het is mezelf niet overkomen ofzo, gewoon fictief verhaal. Sorry voor schrijffouten, ik en spelling gaan niet goed samen.

Met haar hoofd tegen zijn borst geleund liet Lou haar tranen de vrij loop. De donkerte van de kamer gaf nog enige troost, terwijl de TL-lamp in de volgende kamer onregelmatig flikkerde. Het tikkend geluid van uitzettend staal klonk veel luider als overdag. De radiator verwarmde de kamer, terwijl het buiten vroor. Het zachte licht van de volle maan drong de kamer binnen en verlichtte alles zwak. Lou voelde hoe Austin haar zacht over haar rug streelde en hoorde hem fluisteren in haar oor. Haar schouders schokte en Austin hield haar nog steviger vast. Ze wist niet of er minuten of uren voorbij gingen, maar wat deed er ook nog toe? Lou hief haar hoofd en keek Austin aan. Ze zag dat er ook een traan over zijn wang gleed, en voorzichtig veegde ze die weg. Zijn blik werd troebel en nog meer tranen gleden over zijn gezicht. Hij snikte en drukte Lou tegen zich aan. Ze hield zijn hand vast en trok hem mee naar de blauwe stoelen tegen de muur, die hen kleur begonnen te verliezen door de ouderdom. Beide gingen ze zitten een staarden in het niets. “Het spijt me, Lou.” Ze keek Austin aan. Zijn anders serieuze, bijna emotieloze ogen stonden vol tranen. “Je kan er niets aan doen, Austin, je was er niet eens bij. We waren er allebei niet bij.” De tranen kwamen weer op en Lou keek naar omhoog, hopend dat de tranen niet weer zouden gaan vloeien. Austin zuchtte diep en zat met zijn handen tegen zijn wangen, ellebogen op zijn bovenbenen. Zijn mouwen zakte naar onder en Lou’s blik werd weer naar de duizende krassen op zijn polsen getrokken. Ze keek naar zijn gezicht, en wreef door zijn haar. Zacht greep ze zijn arm en wreef over de krassen. Voorzichtig gaf ze hem een zoen op zijn wang. Hij toverde een waterachtig glimlachje op zijn gezicht, al was de glimlach snel weer verdwenen. Die krassen waren niet zonder reden, dat wisten ze beide. Hij was trouwens niet de enige. Lou’s polsen zagen er ook niet geweldig uit. Lou wankelde naar een spiegel, die tegen de muur hing, en keek hoe erg ze eruit zag. Haar zwarte haar stak zowat alle kanten uit en haar wangen zagen zwart van de uitgelopen eye-liner. Haar ogen waren rood van het huilen en haar mondhoeken wezen naar beneden. Ze liet zich op de grond vallen en barste in tranen uit. Austin stond op en snelde naar Lou. Hij viel bijna over een kabel, maar wist zich recht te houden. Hij tilde Lou op en veegde haar tranen af. Voorizichtig zette hij haar neer op een van de blauee stoelen en ging naast haar zitten. “Waarom, Austin, wat hebben ze ooit misgedaan ?” snikte Lou. Austin schudde moedeloos zijn hoofd en keek naar de hemel, wachtend op hulp van Daar. “Ik weet het niet, Lou,” hij aaide haar haar uit haar gezicht. “Ik weet het echt niet.” De donkerte werd verstoord door een vrouw die de deur open deed en binnen wandelde. Haar lange witte jas en witte broek verraade wie ze was. Maar de badge met ' Laura Parker, hoofd van verzorging' bevestigde het ook nog eens. “Mevrouw Fray ?” vroeg de dame, en Lou stond van haar stoel op. “Innige deelneming, uw ouders zijn veel te vroeg heengegaan ..” Het zwartharige meisje staarde de verpleegster even aan, en knikte toen. Een traan gleed over haar wang en de dame liep naar haar toe. “Weet u waarom, mevrouw?” vroeg Lou hopeloos. “Waarom zij?” Parker greep Lou’s hand en begeleidde haar naar een oud tafeltje waar drie stoelen bij stonden. “Zet u, en u vriend ook, ik zal jullie een kop koffie maken.” De verpleegster verdween, maar duwde eerst nog even op de lichtknop voor ze de deur uitliep. Een gezellig licht flikkerde aan, en Lou was opgelucht dat het geen ongezellig TL-licht was zoals in de kamer ernaast. De barsten in de witte muren werden zichtbaar, en de donkere vlekken ook. Austin keek Lou aan en beet op zijn lip. “Sorry, Lou, ik wou dat ik hen had kunnen helpen.” Lou’s blik staarde in de verte, maar ze keek niet naar Austin. “Je kon er simpelweg niets aan doen.” In de verte klonken voetstappen gevolgd door een schaduw in de deur. Parker kwam binnen met drie koppen koffie, en zette die op tafel. Austin nam dankbaar een kop van het dienblad, en zette er een voor Lou neer. Ze nam de kop vast en dronk een slok, alsof het automatisch was. “Zoals u beide weet,” begon de Laura Parker. “Zijn mevrouw Fray’s ouders omgekomen.” Austin nam Lou’s hand vast en kneep er zachtjes in. Ze kneep terug, en Austin was opgelucht dat ze dat deed. “Ze zijn van de weg geslingerd door een schot in hun autoband. De auto week af naar rechts en reed recht de brug af.” De verpleegster keek naar Lou, die haar recht in de ogen aankeek. Onwennig wende de Parker haar ogen af en nam een slok van haar koffie. “De auto lande met de neus midden op de snelweg die onder de brug doorliep, waar ze door een vrachtwagen zijn aangereden die dat natuurlijk niet verwacht had. De chauffeur heeft nog geprobeerd te remmen, maar dat lukte hem niet meer. Het spijt ons heel erg, mevrouw Fray.” Lou knikte opnieuw, en staarde naar haar koffie. “Mevrouw,” begon ze tegen de het hoofd van verzorging. De dame knikte en keek snel even naar Austin, die zijn wangen droogde. “Weet iemand wie hen de dood in heeft geschoten?” Austin’s blik werd weer troebel bij haar woorden en hij keek naar zijn schoenen. Hij wou dat hij in plaats van Lou's ouders was geweest, Lou verdiende het niet haar ouders te verliezen. Austin hield van meneer en mevrouw Fray, Lou’s ouders. Ze waren de beste mensen die hij kende, ze waren altijd vriendelijk en hadden zijn liefde voor hen dochter nooit in twijfel genomen. De Fray's hadden altijd gehoopt dat hij en Lou gelukkig zouden zijn samen, en nu zat hij hier als 23 jarige met zijn 20 jarige vriendin, terwijl haar ouders een paar uur geleden omgekomen waren. Niet omgekomen, maar eigenlijk vermoord.
datum 16-04-14 21:50
reactie 1
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 3539 		Amai Erg spannend
datum 16-04-14 21:59
reactie 2
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4562 		Dankje Nathan :3

*Trouwens er staat een paar keer 'de' voor Parker enzo, die moeten eigenlijk weg :$*
datum 16-04-14 22:11
reactie 3
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 3539 		Dat kan gebeuren Of dat is gewoon per ongeluk Vlaams (ik hoorde dat dikwijls in Vlaamse TV-series: zo van 'ik ga naar de ... (naam) toe'
datum 16-04-14 22:19
reactie 4
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4562 		Het was niet de bedoeling Vlaams te schrijven, er stond eerst overal 'de verpleegster' en dat wou ik veranderen maar ben de 'de' vergeten te verwijderen
datum 17-04-14 10:34
reactie 5
kamilla1
avatar Berichten: 220 		Je kan mooi schrijven esmee.
datum 17-04-14 10:55
reactie 6
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4562 		Dankjewel Kamilla ^^
datum 18-04-14 11:23
reactie 7
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 1657 		Echt een geweldig verhaal!!!!!! xoxo xp
datum 18-04-14 11:45
reactie 8
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4562 		Dankje Emma
datum 18-04-14 17:00
reactie 9
liezai
avatar Berichten: 1164 		Mooi geschreven Esmée, echt knap, doe het je niet na.
datum 18-04-14 17:08
reactie 10
Verwijderde gebruiker
avatar Berichten: 4562 		Dankje Lisanne
Naar boven

1

Reageren op: ~Titelloos~ [verhaal]

Reageren is alleen mogelijk als u ingelogd bent, klik hier om in te loggen. Heeft u nog geen account? Klik dan hier om u te registreren.

Laatste berichten op het forum