1001 Gedichten

Veel mensen kennen Rene Huigen als dichter, maar hij is daarnaast ook actief als vertaler, romancier en essayist. Hij behoorde samen met Joost Zwagerman eerder tot de Maximalen en zette zich daarmee in 1988 af tegen de gevestigde poëzie van dat moment. Rene Huigen is hier echter niet lang mee doorgegaan en heeft zich ook hier later weer tegen afgezet. Dit maakte het voor hem mogelijk om zijn eigen pad in te slaan en zich op die manier te concentreren op de betekenis van poëzie. Hij zoekt naar een antwoord op de betekenis hiervan, maar ook naar een antwoord op de vraag waarom dat zo is.

Wisselende toon

Het is binnen de gedichten van Rene Huigen opvallend dat er niet sprake is van een bepaalde toon, maar dat deze veel wisselt. Het ene moment zijn de gedichten heel grappig en anekdotisch, terwijl ze op een ander moment juist weer ernstig of filosofisch zijn. Het unieke van deze gedichten is dat de lezer wordt meegenomen langs bijvoorbeeld het informatietijdperk en de laatste der Mohikanen, waardoor er sprake is van een regelrechte achtbaan. In de latere bundels heeft Rene Huigen steeds meer aandacht voor de gedachtenwereld van Zen, waardoor het erop lijkt dat dit een belangrijke rol in zijn leven speelt.

Laatste gedichten

In 1994 publiceerde Rene Huigen een bundel met ‘Laatste gedichten’ als titel. Het bleek echter niet zijn laatste werk, aangezien hij later nog een bundel schreef waarbij hij inging op de verschillende facetten van het dichtproces. Hij gaf onder andere aan dat hij via de poëzie op zoek wenst te gaan naar het onbeduidende, iets dat niet te begrijpen valt maar aan de andere kant toch heel fascinerend is. Dit lijkt voor te komen uit zijn zoektocht naar de betekenis van poëzie en het knappe van Rene Huigen is dat hij zichzelf vooral niet te serieus neemt.