Een glaasje poëzie

Ik proef je gedicht als m'n glaasje wijn.
het kasteel titelt op het etiket,
belooft nooit dat er tannine in zit,
maar kan toch reeds een stil vermoeden zijn.

Het openen van het eerste kwatrijn,
maakt de belofte waar in het boeket
en presenteert het glas in rood of wit.
Of gist er in het staartje wat azijn ?

Er moet een afdronk zijn en liefst heel fijn,
donker vol mysterie of jong met pit,
terzinen met een les of soms met gein.

Een paar glaasjes per dag, dat houdt me fit,
of eentje méér dat mag, maar dan een klein,
dat niet kleven blijft tussen m'n gebit.