Verleden kan me breken, maar de toekomst vrees ik.

Als het klokje tikt, vervagen de woorden.
Letters worden vlekken inkt.
De woorden in mijn hoofd zwijgen.
Het verleden is lastig te omschrijven.

Geen pen of potlood meer dat over het papier glijdt.
Geen goede zin meer die rijmt.
Alleen nog maar denken, niets opschrijven.

Het verleden is geweest, toekomst komt eraan.
Tijd om veranderingen te ondergaan.
Weken volgestouwd.
Dat maakt me doodsbenauwd.
Ook al wil ik verder komen elke keer.
Iets houd me tegen, schreeuwt ‘’ik wil niet meer!’’
Als ik aan mijn toekomst werk, verlies ik dan dingen vanuit het verleden?
Of zegt dat dat ik te bang ben de toekomst te betreden?

Nu probeer ik per dag te overleven, terwijl ik niet weet wat me ten onder zou kunnen laten gaan.
Zo gewend aan haat, verraad, duister en macht.
Dat ik bang ben voor de toekomst omdat ik niet weet wat daar wacht.
Het is verwarrend, zelfs ik weet niet wat ik schrijf.
Ik moest het gewoon kwijt.