Waarom?

Vaak is mijn leven zuur

en mijn gelukkige momenten van korte duur.

Het is moeilijk ervan te genieten,

ik ben bang om het later te moeten schieten.

Ik draai om mijn angsten heen

en bouw een muur,steen voor steen.

ik leef met groot verdriet,

maar zorg vooral ervoor dat niemand het ziet.

Hulp kan ik niet aanvaarden,

omdat ik in mijn eigen lijf niet kan aarden.

Ook al heb ik een vreselijke dag,

op mijn gezicht staat altijd een lach.

Vraag je aan me:gaat het goed?

dan knik ik,alsof het zo moet!

Waarom?

Me zo gedragen is toch krom?

Maar dat is mijn leven,

ik ben bang me bloot te geven.

Ik voel dat het lot me tart

en dan slaat de schrik om het hart.

Maar toch blijf ik hopen,

dat ik deze muur kan slopen.

Dat ik vooruit durf te kijken,

en mijn angsten durf te laten blijken.

Dan vind ook ik ook het geluk

en dan kan mijn leven niet meer stuk!