Mijn druppels,

Het is zo stil om me heen,
ben zo alleen, helemaal alleen,
tranen staan in mijn ogen,
en rollen langs mijn wangen naar beneden.

Binnen hand bereik ligt iets,
dat iets is mijn vriend,
ik noem hem mijn mes,
hij die mij steeds verlost van al die pijn in mijn hart.

Net zoals vandaag, ligt hij weer klaar,
te wachten op het voelen van mijn arm,
het voelen van mijn eigen bloed.

Starend naar hem en denkt aan de tijd,
dat ik nog zonder hem verder kon gaan en leven zonder hem,
die tijd is nu voorbij, hij is verleden tijd,
want ik kan mij geen leven of moment meer inbeelden zonder hem.

Ik heb hem nodig, zonder hem ben ik zwak
samen met hem ben ik sterk en kan ik haar aan,
dan kan ik haar doen zwijgen, ookal is het maar voor eventje,
dat eventje doet me goed.

Ik neem mijn vriend in mijn hand en ga ermee naar mijn arm,
mijn arm die al vol staat met talloze littekens van alle andere keren,
dat hij mij verloste van die pijn in mijn hart,
en me bevrijden van haar woorden en bevelen.

Hij raakt mijn arm aan en ik zie het bloed naar buiten komen,
in druppels stromen ze naar buiten en vermengen zich,
met mijn tranen van verdriet en vormen op de grond,
mijn druppels van verdriet en pijn..