vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Krassen
De krassen op mijn armen
Ze doen erg pijn
Maar de krassen in mijn hart
Die zullen nooit meer hetzelfde zijn
Een paar schrammen
Daar begon het mee
Maar daarna plekken
En daarnaast nog een snee
Heel vaak gedacht
Het gaat wel over
Het is een fase
Het valt vanzelf wel voorover
Maar ik hoorde mensen praten
De mensen om me heen
Mijn hart zou kapot gaan
Hij werd van steen
Niemand zou mijn hart nog kunnen raken
Of kunnen kwetsen
Ook jij niet met je leugens
Je houd veel van kletsen
Dingen die niet waar zijn
Maken je kapot
Van binnen voel je je kut
En heel erg rot
Het leven is kut
Mijn leven een zooi
Het leven maakt je kapot
het leven is net je leven in een kooi
Reacties op ‘Krassen’
-
Mooi gedichtje( herken mezelf er wel in)
Xx Femke D.B. xX - 28-05-2010 om 15:04