Het Oekraïnehuis

Het borrelt, bruist, kolkt,
als hete lava stroomt het,
door Kracht gedreven
zit je in een huis van stro en klei
met 20 euro en een pakket,
je vraagt je af hoe ze het al die jaren
in Oekraïne hebben gered.

Het is koud, krap, het tocht,
je mist koffie, trilt,
je rammelende maag vraagt
wat stevigs, iets wat vult,
je zoekt, de groenten zijn al op,
alleen rijst, dan maar mixen met droge soep,
je mist stroom, de laptop, je zachte bed,
vlees, vis, aardappelen, fruit,
wat zit er toch weinig in zo’n voedselpakket….
geen brood, geen melk, geen boter,
je kunt geen rijst meer zien,
alweer thee of ranja, je hebt het gehad,
wat heb je zin in een portie patat.
In je hoofd is het crisis, je lichaam laat blijken
wat duurt het lang tot het water kookt.
Hongerig wil je de rijst wel gaar kíjken,
méér hout in de sissende kachel die rookt.

Je huivert, zelfs al lig je in bed,
nu moet je ook nog naar dat buitentoilet.
Hoeveel dagen nog te gaan,
hoe zal het hen in Oekraïne vergaan?
je haar plakt, wil niet in model,
je ruikt je eigen zweet,
je bent één van hen voor nog geen week….

Het borrelt, bruist, en kolkt nog steeds
alleen is het nu anders,
de lava is gestold en in je geest
hoop je dat het toch vruchtbaar is geweest.