River of seperation
Langzaam loop ik, ik hoor takjes kraken
In de diepte van de nacht
Ik blijf even staan, niemand mag ontwaken
Ik houd mijn adem in en wacht
Dan loop ik verder, kijk schuw om me heen
Verder door een bos, waar alles duister is
Maar toch moet ik hier doorheen
Want mijn verleden is een grote wildernis
Met een ruk sta ik stil, ik hoor een geluid
Ik loop door, terwijl ik water hoor stromen
Ineens kom ik bij een hele donkere rivier uit
Waar dampen, en griezelige beesten uit komen
Als ik de overkant zie krijg ik verlangen
Om deze wildernis voorgoed te verlaten
Maar nog steeds zit ik in mijn verleden gevangen
Ik moet naar de overkant, mijn verleden achterlaten
De overkant is goed, de plaats waar de toekomst wacht
Een nieuw begin, na een machtig donkere rivier
Daar is alles vrolijk, ja mijn toekomst lacht
Maar eerst moet ik er over, want nog steeds sta ik hier
Dan begin ik te waden, het kwade te trotseren
Ik dreig te verdrinken, maar krijg grip op mijn leven
Om uiteindelijk daar te mogen arriveren
In de toekomst, de enige plaats waar ik kan overleven
Reacties op ‘River of seperation’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!