vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Één van honderd stenen
Een zandweg vol met gaten,
hobbels en kuilen.
Hardlopen zul je wel laten,
want je valt builen.
Voorzichtig verzet je de benen.
Plaatst onzeker je voeten.
Loopt met ingetrokken tenen.
Je zult ook wel moeten.
In het midden ligt die éne steen.
Dat blijf je altijd weten.
Daaraan stootte je gevoelig je teen.
Dat zul je nóóit vergeten.

Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
24-08-2009
Over dit gedicht
Een ezel stoot zich in het gemeen, niet twee maal aan de zelfde steen.
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Honderd Stenen Stoten VoorzichtigheidReacties op ‘Één van honderd stenen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!