Dementie

Afscheid....

Natuurlijk weet ik dat het beter voor je is.....
Maar ik kan maar niet omgaan met dat afschuwelijke gemis....

Ik zie de paniek in je lieve grote ogen....
Jij ziet mij als mens zonder mededogen....

Altijd heb je alles voor me gedaan.....
Nu laat ik je achter bij volslagen vreemden,totaal ontdaan...

Kon je nog maar begrijpen hoe mij dat verscheurd...
Hoewel rein van gedachten besef ikzelf nauwelijks wat er gebeurd....

Ik hoop zo dat er iets bestaat...
En dat datzelfde iets begrijpt waarom ik je hier achterlaat....

Jouw ziekte maakt alles stuk....
Niets over van een leven vol geluk...

Dan zie ik je daar zo verdwaald lopen....
En gaan mijn ogen weer open....

Ga weer terug naar huis met mijn stil verdriet,
Wil me sterk houden,Niemand die DIT ziet!!

Het afscheid van je doet zo ongelofelijk zeer...
Ons leven wordt hetzelfde nooit, NOOIT meer.....

Als ik het afscheid probeer te verwerken en te leven met ons lot....
Gaat het kleinste stukje hoop meedogenloos kapot...

Je wilt niet meer eten, weigert medicijnen en stopt met drinken..
Waarom moet je zo ver en zo diep zinken......

Alles doen ze voor je, ik begrijp niet waarom je dat niet ziet...
En ook nog steeds niet waarom je ons zomaar achterliet...

Als ik dan elke dag bij je kom...
Snap ik nog steeds niet het waarom...

Nu je er niet meer bent begrijp ik hoe het zover met mij heeft kunnen komen....
Tegen wil en dank heb ik noodgedwongen 2 keer afscheid van je genomen......

© Copyright Ron Oorthuysen