hij moest me breken
mijn verliefdheid maakte me blind
ik streed voor zijn liefde, moest hem krijgen
tot ik hem eindelijk veroverd had
even vond ik rust, maar toen de angst
ik was bang voor mijn bereikbaarheid
bang voor zijn liefde en vertrouwen
hij dacht dat hij me kende en mocht kennen
ik word niet en wil niet gekend worden
hij mag niet geloven dat hij me begrijpt
ik werd gek, doodsbang, had spijt
mijn kwetsbaarheid liet ik zien
dus ik sloot me snel weer af
hij moest me breken, maar wilde niet
hij gaf me een knuffel, brak me zo
ik duwde hem weg en ben vertrokken
ik vond het zo moeilijk, zo pijnlijk
van mij werd gehouden en dat kan niet
ik ben toch zo betekenisloos
het maakte me bang, voor hem en mezelf
ik wilde hem niet pijn doen, maar werd gek
toen heb ik het uitgemaakt
© Copyright Zomaar iemand
Ingezonden door
Zomaar iemand
Geplaatst op
08-04-2014
Over dit gedicht
Mijn gedichten worden met de dag slechter. Ik heb het door.