DE VERBORGEN VLINDER
Een leven eigen geluk ontzeggend
gevoed door twijfels en angst
Vleugels verwond door het verleden
strijd in alle hevigheid eenzaam gevochten
Getemd door snijdende tegenslagen
de wortels van gelukzaligheid totaal verloren
Schaduw lijkt nog de enige gekoesterde geborgenheid
onzeker opent de nieuwe wereld zijn zware deuren
Stille mijmeringen van een zonnige lofzang
verdringen klanken van verdriet en hopeloosheid
De weg ligt nog vol met gewaande onvolmaaktheden
maar elke liefkozing van de nieuwe horizon opent het hart
Langzaam wordt vertrouwen opnieuw geboren
uitnodigende velden met bloemen strelen zacht het zoete leven
Vastgeklampte illusies worden vrijgelaten
vleugels dragen met verlangen een innige omhelzing
Druppels van liefde verblijden de ontwakende dag
de dageraad van geluk lijkt geen eindeloze droom meer
Stefaan Maene
© Copyright Stefaan Maene
Ingezonden door
Stefaan Maene
Geplaatst op
05-03-2014
Over dit gedicht
hoop doet leven