waag me op glad ijs

mijn geharde mening begint
wat te wankelen, stiekem
het muurtje breekbaar

‘k waag me op glad ijs
waar iedereen heeft verkend
wat ik hartgrondig had ontkend

en toen kwam het gevoel
van onbeschrijfelijke twijfel
vervelend is niet het goede woord

ik wil niet wat er toch is
en geef het vooral niet toe
zelf snap ik er nog zo weinig van

maatstaven voor alles
heeft deze maatschappij bedacht
maar de lastigste ontbreekt

been gebroken, gips erom
buikpijn, dan wel een pilletje erin
maar deze kan niemand doorgronden

twijfel, vlinders, een glimlach
waar ligt de grens van liefde
ik zal het toch verzwijgen

maar ik veracht het feit dat mijn hoofd
nooit ontploffen zal door
zulke simpele momenten, als deze

mijn hoofd ontploft

© Copyright Zomaar iemand